Mindbleep # 49 Schepping en de weg terug

Schepping is een eeuwigdurend proces van aantrekken en afstoten.

Afstoten in de betekenis van vorm aannemen, begrenzen, niet samenvallen. Uit de ‘oersoep’ verrijzen afgescheiden vormen zoals sterren, planeten etc. Uit de oceaan rijst een golf op en uit de moederschoot verschijnt een afzonderlijk mens(je). Waarvan het bewustzijn zich eveneens zal onderscheiden, vormen, uniek zijn te midden van talloze andere ‘bubbels’ van individueel bewustzijn. Eigen vorm aannemen is te herkennen als de oerkracht van Wil. De Wil tot schepping.

Tegelijkertijd is daar de kracht van aantrekking, van versmelting, terugkeer, Eenwording, Alles wat geschapen is, vervalt tot vormloosheid. De golf zakt terug in de oceaan, het lichaam wordt weer opgenomen door moeder aarde. Individueel bewustzijn zoekt haar weg terug naar haar oorsprong. Daarom is ieder mens op zoek.

Die zoektocht naar versmelting en eenwording is het Liefdesaspect van de schepping. De weg van de Liefde bestaat uit de onvoorwaardelijke en warmhartige aanvaarding van alle vormen waarin schepping zich manifesteert. Het is de herkenning dat al die vormen uiteindelijk terug willen en zullen keren naar hun oorsprong het Ene, ondeelbare en roerloze non-duale Bewustzijn ofwel God. Zo bezien is alles wat wij ervaren een fase in de weg terug naar de bron.

Afstoten
Het is niet moeilijk om afstoting als onderdeel van schepping te herkennen. We doen het doorlopend. Niet alleen op grofstoffelijk niveau doordat we vorm aannemen en de wereld – zeker in onze cultuur - louter nog als een verzameling andere vormen zien waarvan we aannemen dat die buiten ons een afgescheiden bestaan leiden. Ook mentaal en gevoelsmatig openbaart het principe van afstoting zich in de vorm van oordelen, standpunten, ontkenningen en afgescheidenheid. We zijn goed in afstoten, in niet samenvallen omdat dat  ons bestaan als aparte entiteit bevestigt.

Aantrekken

Met aantrekken, het liefdesaspect van schepping zijn we minder vertrouwd. We kennen natuurlijk het verlangen om onszelf te verliezen in groepsevenementen, in muziek of in liefdesrelaties. Maar dat is tijdelijk, we kunnen op elk moment een grens trekken (afstoten) en doen dat ook. We gaan naar huis, draaien de knop om, zoeken ons eigen bed op. Liefde is mooi maar wel op onze voorwaarden. Zo flirten we met deze kant van schepping. We spelen liefde maar zijn letterlijk als de dood voor de Liefde die ons uitnodigt onze ‘eigenheid’ op te geven en ons mee te laten voeren op de stroom van het leven die ons individuele bestaan doet oplossen als een voetafdruk langs de vloedlijn. We hunkeren naar Liefde en Eenheid maar wel op onze voorwaarden. Dat gaat natuurlijk niet. Ziedaar de dubbelhartige relatie met non-duale spirituele ontwikkeling. Adyashanti houdt zijn toehoorders regelmatig voor dat non-duale bewustzijnsontwikkeling niets toevoegt aan wie je bent maar alles afneemt van wat je denkt te zijn. Het is een weg van overgave.

Overgave

Diep van binnen weten we wel dat we niet ons lichaam zijn en evenmin de mind met zijn oordelen en verwachtingen. Daaraan voorafgaand klinkt de stem van de ziel die ons aanspoort de wereld als individu te verkennen, een eigen vorm te ontwikkelen, te genieten en te lijden om vervolgens – voorzien van deze ervaringen – terug te keren, los te laten, Eenheid te zoeken, kortom de weg van de Liefde te gaan. Dit is de Liefde die dualiteit overstijgt, die de illusie van lijden en geluk doorzien heeft en een onvoorwaardelijk en onbegrensd ‘ja’ kent naar alles wat in bewustzijn verschijnt. Het is deze Liefde die de grondstof en schoot is waaruit deze hele wereld van vorm, tijd en plaats oprijst en die ons in staat stelt de weg terug te vinden naar de Bron.

Bron

Want voorafgaand aan schepping, aan het spel van afstoten en aantrekken, aan Wil en Liefde is daar de Bron, dat wat Meister Eckhart ‘de Godheid’ noemt. DAT wat wij niet kunnen kennen, waar wij geen ‘denkbeeld’ omheen kunnen vouwen en daarom vaak met Leegte wordt aangeduid. DAT is wat je in wezen bent, daar keer je terug, daar ben je thuis.

Ieder op zijn eigen tijd ga je deze weg. Het heeft geen zin om je te willen haasten of uit te stellen want beide acties worden niet door jou bepaald. Ze liggen besloten in de weg die je hoe dan ook zult gaan. Daarom ontspan, geniet van dit vormenspel, deze tovertuin die we schepping noemen maar open je oren voor de stem van je ziel. Zodat je stap voor stap je weg terug vindt naar Huis.

In liefde,

Alexander