Mindbleep # 48 Een-voudig Zijn

Ik wandel door het besneeuwde bos. Een toverlandschap van groen en bruin maar nu rijkelijk aangevuld met het wit van de sneeuw dat glinstert in het koud blauwige licht van de zon die hoog boven mij tussen de bomen door schijnt. Ik hoor het knerpen van de sneeuw onder mijn laarzen met elke stap die ik zet. Verder is het stil, de vogels doen er het zwijgen toe, de natuur houdt zijn adem in.

 

Dan vervloeit het beeld of beter gezegd, ‘ik’ ga er tussenuit. Alsof iemand het licht heeft aangedaan zo volstrekt helder is de realisatie in een oogwenk dat het Licht waarin dit panorama verschijnt, niet het licht is van de zon maar het Licht van Bewustzijn. Het is dit Licht dat door mijn ogen kijkt, door mijn oren hoort, door mijn voeten voelt. Het zijn niet ‘mijn’ zintuigen – net zomin als het ‘mijn’ leven is – maar het Licht van Bewustzijn dat gebruik maakt van de zintuigen om te ervaren, om te zien, te horen, zich te verwonderen. ‘Ik’ speel daarin geen rol behalve als het instrument van ervaren, zoals een lepel een instrument is in de handen van degene die de Tiramisu wil proeven die is opgediend.

 

Mindfulness
Hier openbaart zich de ware betekenis van mindfulness als het punt waar Bewustzijn en dat wat daarin verschijnt aan zintuigelijke indrukken elkaar ontmoeten en samenvallen. In die ontmoeting tussen subject en object lost dualiteit op en is de non-duale Eenheid hersteld.

Het is het Licht van Bewustzijn waarin de bomen en de sneeuw verschijnen, niet als op zichzelf staande fenomenen, niet als iets wat dáár, buiten mij en op enige afstand lijkt te bestaan. In het Licht van Bewustzijn is glashelder dat alles wat via de zintuigen te ervaren is, verschijningen zijn, tijdelijke manifestaties in het Ene non-duale Bewustzijn. Een doorgaande Lichtshow van vormen, gedachten en gevoelens of, zoals dat in de boeddhistische traditie genoemd wordt: ‘ornamenten’, van het Ene non-duale Bewustzijn.

 

Niet-twee
Er is niet zoiets als non-duaal Bewustzijn hier en de wereld van verschijningen dáár. Het betreft één veld van Bewustzijn waarin alles verschijnt. Het Ene Bewustzijn dat kijkt, ervaart, proeft door middel van dit lichaam met zijn zintuigen en gevoeligheid als de lens waardoorheen non-duaal Gewaarzijn kijkt, voelt, ervaart. Niets van wat ‘ik’ ervaar is mijn eigendom, behoort mij toe. Vooral niet omdat er geen ‘mij’ of ‘mijn’ is. Het enige dat verschijnt zijn tijdelijke reeksen van oordelen positief of negatief, verwachtingen, herinneringen en de bron van alle lijden: de diepe overtuiging te bestaan als een aparte entiteit, losgesneden van deze bron van non-duaal Gewaarzijn. Met tot gevolg dat we op grond van die verkeerde aanname een leven lang op zoek zijn naar hereniging, verlossing van de eenzaamheid en vervulling. De blik is daarbij steevast naar buiten gericht, naar de wereld van verschijningen, niet in onszelf.

 

Vol-ledig
Nu, tijdens de wandeling door dit wit besneeuwde toverbos is volstrekt duidelijk dat het allemaal op een pijnlijke vergissing berust. Niemand is ooit een millimeter verwijderd geweest van DAT wat we altijd waren en zullen zijn. Het enige dat ons te doen staat om die waarheid tot een levende ervaring te maken is ‘niet-doen’. Te ontspannen door al onze oordelen, manipulaties, verwachtingen en herinneringen te laten waaien in de wind en vol-ledig aanwezig te zijn in Nu. En zelfs dat kunnen we niet ‘doen’. We kunnen alleen ontspannen, niet langer ons best doen om iets of iemand te zijn of te worden. Als we loslaten keren we vanzelf terug naar huis zoals een blad zachtjes neerdwarrelt op de grond waar dat ooit uit voortgekomen is.

 

Dus, laat los, geniet zonder grijpen, ontspan en wandel als een ‘open veld van Gewaarzijn’. Een veld waardoorheen God kijkt, proeft en ervaart hoe het is om jou te zijn en Zichzelf daarin gespiegeld ziet.

 

In liefde,
Alexander