Mindbleep # 17 Dood (en Leven)

 

‘The ultimate equalizer’. Ik vind dat altijd een fijne naam voor de dood. Maakt meteen duidelijk waar we het over hebben. Geen onderscheid meer, geen toekomst of verleden en al helemaal geen uitweg. Dood staat voor je neus, voor ieders neus, ook al proberen wij hem regelmatig niet te zien. In boeddhistische kringen zegt men dan: ‘ongeveer zoals je probeert een olifant in je badkamer over het hoofd te zien’. Dat lukt niet echt. Het alternatief, de dood in de ogen zien, roept meteen angst op. Instinctieve angst die zijn wortels vindt in de biologie van het lichaam dat maar één ding wil: blijven leven. Maar je bent niet slechts je lichaam, je bewoont je lichaam, mag er gebruik van maken en er van genieten maar vroeg of laat gaat het stuk en moet het vervangen worden. Tot die tijd is het je Koninklijke voertuig in deze wereld van tijd, plaats en vorm, kortom in de wereld van dualiteit.

 

Non-dualiteit staat niet tegenover dualiteit maar omvat en overstijgt die. Dood en leven staan niet tegenover non-dualiteit maar zijn daar aspecten van. In leven toont non-dualiteit zich als vorm, in de dood doet non-dualiteit zich voor als de afwezigheid daarvan. Hoewel non-dualiteit geen kenmerken heeft en om die reden vaak ‘Leeg’ of Emptiness genoemd wordt, is het niet ‘niets’. Het is de Bron van alles. Dat is nu juist het mysterie van non-dualiteit, de Leegte die zich zomaar toont als de kleurrijke en vormenrijke wereld die zich voor je ogen openbaart en waar jij zelf ook deel van uitmaakt. Een kosmische tovertruc zonder weerga en door de duaal denkende mind niet echt te begrijpen. Die denkt in termen van geluk óf lijden, in jong óf oud, in vorm óf leegte en in leven óf dood.

 

Het kost ons moeite om de non-duale ‘achtergrond’ te zien waar die schijnbare tegenstellingen in opdoemen. Ons brein is meer getraind om deze letters te zien dan het computerscherm waarop die verschijnen en vindt het makkelijker om de wolken te aanschouwen dan de hemel waaruit die oprijzen en weer in verdwijnen. In werkelijkheid is er altijd alleen maar Een. Zoals Tony Parsons zegt:

 

‘Being awake and being asleep are the same.

It’s all Being.’

 

Non-dualiteit heeft twee gezichten, dat van Wijsheid en van Liefde. Wijsheid herkent dat alles Een is, namelijk Zichzelf, alle vormen lossen er in op. Zoals in de dood. Liefde geniet van alle afzonderlijke vormen als hoogst unieke uitdrukkingen van die Eenheid. Liefde is Leven. Wijsheid en Liefde, twee aspecten van het Ene Non-duale Bewustzijn dat beide overstijgt.

 

Doorgaans leven wij ons leven alsof wij daar de eigenaar van zijn, alsof wij onszelf hebben uitgevonden. We denken ons apart, zowel van de non-duale Grond van Bewustzijn als van de wereld om ons heen. Dood leert dat dit slechts illusie is, of hoogmoed. Het is non-duaal Bewustzijn zelf dat in en door ons leeft en op die manier ervaart hoe het is om jou te zijn of mij. Tot het Zijn ogen sluit en niet langer kijkt.

 

Lichaam verdwijnt, ego verdwijnt maar dat wat kijkt, ervaart, is voorbij lichaam of ego, is voorbij leven en dood. Dat is Non-duaal Bewustzijn dat in de meest letterlijke betekenis van het woord eenvoudig IS.

DAT ben jij, voorbij leven en dood, voorbij vorm en leegte. Non-duaal Bewustzijn zelf. Hoe weet je dat? Probeer het volgende:

 

Loop door de stad, voel je voeten op de grond, adem buitenlucht in, hoor de klank van je stem, proef de boterham met kaas, ruik de bloemen in de vaas, voel de gevoelens, denk je gedachten en vraag je dan af: Wie is het die dit hoort, voelt, ademt, ruikt, denkt? En als het antwoord luidt: “ik”, stel jezelf dan de vraag: “wie is het die ‘ik’ zegt?” Ga daarmee door tot je gedwongen wordt te zeggen: “ik weet het niet.” En in de stilte van niet-weten kom je thuis. Zoals het in de Katha-upanishad verwoord is:

 

‘Hij die de geluidloze, reukloze, smaakloze, ontastbare,

onvergankelijke werkelijkheid kent,

die begin noch einde heeft en onveranderlijk is,

springt op uit de muil van de dood.’

 

Geniet!

 

Alexander